در شریعت اسلامی طلاق، ایقاعی است که جواز آن مطابق فطرت است؛ در واقع منابع اسلامی طلاق را به منزلهی آخرین راه حل برای بحران خانوادگی مباح دانستهاند.
اسلام سعی دارد به هر صورتی که باشد موجباتی فراهم آورد که زن و مرد از هم جدا نشوند و زندگیشان به طلاق نکشد، با این مقدمات هنگامی که دیگر ادامه زندگی غیر ممکن شد و مودت و رحمت که دو اصل حیات هستند از خانه رخت بست چارهای نیست جز اینکه طلاق صورت گیرد.
در چنین صورتی اسلام اصرار دارد که اصول اخلاقی در حین طلاق رعایت شود یعنی جدایی زن و شوهر بر اساس اخلاق و انسانیت باشد و یکدیگر را ببخشند و از عیب جویی یکدیگر، دشنام و ناسزا گویی، دروغ گویی و کتمان کاری، جر و بحث و منازعات لفظی در مقابل فرزندان و استهزا و مسخره کردن بپرهیزند؛ همچنین اصول اخلاقی بعد از طلاق یعنی عمل به وعدهها، مهرورزی به فرزندان، توجه به نیازهای خانواده، بدگویی نکردن از همسر و مقصر جلوه ندادن طرف مقابل برای فرزندان را رعایت کنند.