بررسی تطبیقی حضانت طفل از منظر فقه اسلامی و قانون مدنی ایران و قانون مدنی افغانستان

دین اسلام پاسخ‌گوی تمام نیاز های بشری بوده از این رو در ارتباط با مسائل خانواده به عنوان مهم ترین کانون بشری در پیشرفت آن دقت لازم را به انجام رسانده است. آنچه در این نوشتار مورد بررسی قرارگرفته حضانت از منظر فقه اسلامی با نگاهی به قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران وقانون مدنی افغانستان است. حضانت در فقه اسلامی به معنی پروراندن و نگهداری طفل است، در عصر حاضر کشورها در حد توان کودکانی را که در اثر انحلال ازدواج و یا وقوع طلاق، بدون سر پرست شده‌اند، در قوا نین موضوعه شان مورد حمایت قرار داده‎اند.
دستورات فقهی، محیط خانواده‌ را به‌ عنوان‌ بستر مناسب برای‌ رشد، کودک‌ لازم دانسته و تأکید می‌کند، شخصیت کودک می‌بایست‌ در محیط‌ خانواده‌ یا تحت نظر یکی از والدین پرورش یابد، تلاش نموده تا از فروپاشی این نهاد مقدّس جلو گیری به عمل آورد.
مشهور فقهیان امامیه قائل هستند که در اثر انحلال ازدواج و یا وقوع طلاق حق حضانت کودکان تا هفت سال با مادر وپس از آن با پدر واجداد پدری است، والدین حق ندارد از «حضانت» اطفال خود استنکاف نمایند این معنا در قوانین موضوعه نیز آمده است مذاهب چهار گانه اهل سنت در ارتباط حضانت اطفال تا مدت مورد نیاز کودک با مادر است و پس از آن نظریات مختلفی را ابزار داشته‌اند. درقانون مدنی ایران نگاهداری طفل، تا دو سال از تاریخ ولادت با مادر است و پس آن به عهد پدر ولی نسبت به اطفال اُناث تا سال هفتم، حضانت با مادر است. قانون مدنی افغانستان پرورش طفل در خلال تفریق اولیت با مادر نسبی است مدت حضانت برای پسر تا هفت سالگی وبرای دختر تا نه سالگی تعین شده است.